Aileniz zengin değilse bu hayattan zevk alamazsınız (12. sayfa)

quote:

Orijinalden alıntı: dont know

haksız mıyım, istisnalar hariç tabi. bi tane uyuz bi çocuk vardı ingiliz, yahoo'ya uygulama satmış. 30 milyon dolar almış, daha 16 yaşında. bu tarz tipleri tenzih ediyorum. nitekim ben o kadar zeki birisi değilim. belki de yönlendiricim yoktur, çok da kötü değilim çünkü. neyse konumuza dönecek olursak siz diyelim ki çok zekisiniz, burs felan alamıyorsunuz ama diyelim ki tıp fakültesinde okuyorsunuz. yada şöyle iyi bir mühendislik, ama türkiyede ilk 100e girememişsiniz ve bursunuz yok, aldığınız para sadece aileden gelen ve bir miktar da devlet kredisi.
soruyorum size hayattan zevk alabilir misiniz bu durumda. benim arkadaşlarım var şuanda, adamlar dünyayı geziyor, şuan nerede olduğunu bilmediğim arkadaşım var. hepsi baba parası, ama ileride cv'lerine yazacakları bir ton şey biriktiriyorlar aynı zamanda, onların çocukları da aynı düzeni devam ettirecekler. onlar da çocukken iphone alıp okula jiple bırakılacaklar. bense orta direk bir aileden geliyorum. şuan iphoneum yok, jipimiz olmadı hiç. şöyle bir kız arkadaşım olsun da onu gezdireyim diyecek bir param yok, param kendime zor yetiyor. ama arkadaşlarım bu konuda rahat, babası belki de aylık 3-4 bin lira para gönderiyor oğluna, o rahat okumasın da ben mi okuyayım. bense okulu bitirince iş bulma derdindeyim. iş bulursam ne ala, daha bulamazsam bide o durum var. ben ileride ne kadar başarılı olursam olayım, bu iğrenç rezil çocukluğu silemeyeceğim, geri dönüşü yok, artık yaşandı, ve zaman geriye akmıyor ne yazık ki. ama ileride çalışarak kendi çocuklarımı rahat yaşatma şansım var. ama yine bu adaletsiz dünya ileride de düdükler mi beni diye düşünmeden edemiyorum. siz edebiliyor musunuz?

quote:

Orijinalden alıntı: Aesthetics.

quote: Orijinalden alıntı: dont know haksız mıyım, istisnalar hariç tabi. bi tane uyuz bi çocuk vardı ingiliz, yahoo'ya uygulama satmış. 30 milyon dolar almış, daha 16 yaşında. bu tarz tipleri tenzih ediyorum. nitekim ben o kadar zeki birisi değilim. belki de yönlendiricim yoktur, çok da kötü değilim çünkü. neyse konumuza dönecek olursak siz diyelim ki çok zekisiniz, burs felan alamıyorsunuz ama diyelim ki tıp fakültesinde okuyorsunuz. yada şöyle iyi bir mühendislik, ama türkiyede ilk 100e girememişsiniz ve bursunuz yok, aldığınız para sadece aileden gelen ve bir miktar da devlet kredisi. soruyorum size hayattan zevk alabilir misiniz bu durumda. benim arkadaşlarım var şuanda, adamlar dünyayı geziyor, şuan nerede olduğunu bilmediğim arkadaşım var. hepsi baba parası, ama ileride cv'lerine yazacakları bir ton şey biriktiriyorlar aynı zamanda, onların çocukları da aynı düzeni devam ettirecekler. onlar da çocukken iphone alıp okula jiple bırakılacaklar. bense orta direk bir aileden geliyorum. şuan iphoneum yok, jipimiz olmadı hiç. şöyle bir kız arkadaşım olsun da onu gezdireyim diyecek bir param yok, param kendime zor yetiyor. ama arkadaşlarım bu konuda rahat, babası belki de aylık 3-4 bin lira para gönderiyor oğluna, o rahat okumasın da ben mi okuyayım. bense okulu bitirince iş bulma derdindeyim. iş bulursam ne ala, daha bulamazsam bide o durum var. ben ileride ne kadar başarılı olursam olayım, bu iğrenç rezil çocukluğu silemeyeceğim, geri dönüşü yok, artık yaşandı, ve zaman geriye akmıyor ne yazık ki. ama ileride çalışarak kendi çocuklarımı rahat yaşatma şansım var. ama yine bu adaletsiz dünya ileride de düdükler mi beni diye düşünmeden edemiyorum. siz edebiliyor musunuz?

Hocam aynı senin gibi düşünüyorum ama başıma şöyle bi olay geldi. Lise stajında(kız meslek/yiyecek-içecek mezunuyum) mutfakta çalışırken 15 yaşında bir çocuk daha vardı benim yanımda. O 11 yaşından beri bulaşık yıkayan, okuması yazması doğru düzgün olmayan bir çocuktu. Açıktan ilkokul diploması almak için sınavlara gidiyordu. En büyük abisini askerler öldürmüş, Mardin'den İzmir'e yerleşmişler. Tüm kardeşleri kendisi gibi, o da 12saat bulaşık yıkayıp hayatını geçindirmeye çalışıyordu. Ben senin düşündüğün şeyleri düşünüp kafamda kurarken, çocuk ufacık şeylerle mutlu oluyor, aç kalmadıkları için o haline şükür ediyordu. Ben o zaman anladım ne kadar normal bir ailede yetiştiğimi. Sağlıklıyım, geçim sıkıntımız yok, huzurlu bir ailedeyim fakat arsızlığımdan daha fazlasını istiyordum. Elbet çalışarak daha iyi yerlere gelebilirim fakat bu aç gözlülüğün boş olduğunu işte o çocuğu tanırken anladım. O çocukla kaynaştıkça ne sıkıntılar çektiğini, o yaşta ailesinin yükünün üstüne bindiğini öğrendim. Şükür ettim o an, her zaman daha iyisini isteme yüzsüzlüğünü gösteren insanoğlunun hiç kendinden beteri görmediğini o zaman anladım.