Bipolar bozukluk ve hastaneye yatma sorunsalı?

Not: Çok çok uzun yazacağım için üzgünüm. Derin bir mevzu, özet geçmesi çok zor ve kafam çok karışık. Ailemle paylaşamadığım için buradan fikir almak istedim, şu an yapay zeka bile ailemden daha mantıklı fikir verir öyle söyleyim. Yardımcı olursanız çok sevinirim. Ve yargılamazsanız sevinirim çünkü normal şeyler anlatmayacağım, anlatamam. Ayrıca anket koydum ama yine de akıl verebilecek olan varsa yazarsa çok sevinirim, cidden mantıklı düşünen birilerine ihtiyacım var çünkü ben bunu yapmakta çok zorlanıyorum. Şimdiden teşekkürler.

20 yaşındayım. 15 yaşımdan beri bipolarım ve başka psikiyatrik problemlerle uğraşıyorum. Her yıl birçok kez atak geçiriyorum, artık çok garip bir durum değil benim için ama her atak hayatımı belli bir süreliğine mahvediyor ve sonrasında toparlamak zorunda kalacağım koskoca bir enkaz bırakıyor. Bir yandan üniversite sınavına hazırlanıyorum. Hayalim tıp okumak ve gayet de iyi gidiyordum, yazın başlayıp ocağa kadar süren ataklara rağmen oldukça yoğun şekilde çalışabiliyordum. Sonra 8 şubatta doktora gittim ve doktorumdan ".... hanım, daha önce .....'de bir yatışınız olmuştu, ayaktan takip edebiliyorduk normalde ama şu an yatış düşünsek daha iyi" tarzında bir cümle duydum. Çünkü hipomani geçiriyormuşum. Yüz ifadesinden bile endişeli olduğunu anlıyordum. Bir hafta sonraki gidişimde yine yatış konusunda ısrarcıydı ve hipomaniden maniye doğru gitmekte olduğumu söyledi. (mani ve hipomani aşırı hareketlilik ve neşeyle karakterize, çok konuşma fikir uçuşması vs yaşanan, riskli davranışlar agresyon gibi durumlarla seyredebilen, tedavisi yapılmazsa sonu iyi bitmeyen tehlikeli dönemlerdir) (mani, hipomaniden çok daha şiddetli ve tehlikeli bir dönemdir) Ben tabii ki yine yatmak istemedim. Daha önce bir kere yatmıştım. Onun travması vardı, ailemin anlayışsızlık edip benle kavga edecek olması, sınav süreci gibi birçok sorun vardı. Kafamı kurcalayan çok şey vardı. O gidişimden birkaç hafta sonra bu hafta pazartesi tekrar gittim. Bu sefer yeme bozukluğu tarzında yaşadığım bir problem üzerine de konuştuk. Öncesinde olan şeyleri anlattım, halüsinasyonlar görmüştüm, paranoya gibi psikotik belirtiler yaşamıştım, kendime zarar vermiştim, ölüm düşüncelerim ve planlarım olmuştu ki bunların bir kısmını önceki hafta da konuşmuştuk. Bunların arada olabileceğini söyledi ama kendine zarar verme onu endişelendiriyordu, fark etmiştim. Bir de yeme bozukluğu üzerine konuştuk. Kilo vermek için yüksek dozda bir ilaç içtiğimi söyledim (ilaç adı vermeyeceğim). Hormonal bir ilaç, normalde hormonları düzenlesin diye çok düşük doz kullanmam gerekirken ben çok daha fazlasını alıyordum. Metabolizma üzerine etkileri olan bir hormon olduğu için yan etki olarak da ayrıca yüksek doz alındığında da kilo kaybı yapıyor. Ama fazla doz almanız hatta ihtiyacınız yokken düşük doz bile almanız ölümcül sonuçlara sebep olabiliyor. Bunun farkındayım. Ama kendime engel olamıyorum, tıpkı doktoruma da dediğim gibi kendime zarar verirken farkında olup engel olamamam gibi. Ve işin kötüsü bunu ölüm amaçlı mı yoksa sadece zayıflama amaçlı mı yaptığımı bilmiyorum. Bunu doktoruma anlattığımda acil bir durum olduğunu ve yatış yapmamız gerektiğini söyledi (yine). Ve amaç ne olursa olsun yatış yapmak gerektiğini söyledi ki ben içten içe ölmeye de çalışıyorum sanırım, çünkü beş katını içerek de zayıflayabilirsin, otuz katı uçuk oluyor. Neyse. Doktor kararı bana bıraktı ve ben emin değilim. İşin daha da kötü kısmı, doktora o gidişimde normal dozun sadece beş altı katını alırken, şu an bu dozun bazen 30 katı civarını almam. Zaten kan değerlerimde o hormonun çok hızlı bir şekilde normal sınıra inmesi ve alt sınıra yaklaşması da fazla içtiğimi gösteriyor. Çarşamba yine randevum var, 30 katını içtiğimi söyleyince ne düşünecek bilmiyorum. Rapor çıkartıp zorla yatırabildiğinden bahsetmişti, bunu yapması da mümkün çünkü şu an tek problem ilaç içmem de değil ve problemler her geçen gün artıyor. En basitinden psikopata bağlayıp kahkaha ata ata kendime zarar verdiğim oluyor, kahkaha atmadan da olabiliyor ve buna asla engel olamıyorum, sanki kendimi dışarıdan izliyorum ama müdahale edemiyorum gibi. Doktora da anlattım bunu ama artarak gidiyor.

Şimdi, hikaye bu ve maksimum bu kadar özet geçilebilecek bir hikaye emin olun. Bu konuda affınıza sığınıyorum. Beni iki arada bir derede bırakan konu ise hastaneye yatıp yatmamak. Hastaneye yatarsam sınav sürecim mahvolacak, ailem muhtemelen kötü bir sınav olacağı halde beni istemediğim bir bölüm için zorlayacak, belki sınava bile giremeyeceğim, ailemle aram zaten bozukken iyice bozulacak (çünkü inanmıyorlar hastalığıma), evimize düzenli olarak gelen insanlar delirip hastaneye yattığımı öğrenecek, ortamı nasıl bilmiyorum ama kapalı yetişkin servislerine çok kötü diyorlar belki kabus gibi bir yerde kalacağım. Bunlar hep soru işareti. Ve yatıştan korkuyorum. İlk yatışım travmatik bir ortamda olmamıştı ama nerede yatarsanız yatın travma yaşıyorsunuz; orada olmak, aklınızı kaybetmiş olmak, herkesin size deli muamelesi yapması (mecburen), ortam iyi bile olsa bir yerde hapis kalmak... Bunlar zor şeyler. Hastaneye yatmazsam da muhtemelen ya ilaç ala ala zehirlenip öleceğim ya da kendime ölümcül bir zarar vereceğim. Ki bu aralar tekrar manik döneme kaymaya başladım, yok yere gülmeler hareketlilik hali uykusuzluk başladı çünkü ve bir ihtimal şiddetli bir manik atak geçirirsem her şey mahvolur. Ki bahar ayına giriyoruz, bahar ayları mani tetikleyicisidir ve gayet açık ki beni de tetiklemeye başladı. Ya da bunların hiçbiri olmaz ama bu düşük bir ihtimal.

Tarafsız bakabilecek birilerine ihtiyacım var, ve yargılamayacak birilerine. Ne yapmam lazım?