ENGELLENEMEYEN TEMBELLİK

Karadeniz Teknik Üniversitesi 4. sınıf öğrencisiyim. Bakmayın 4. sınıf dediğime çünkü hala 1.8 dene kilide takık vaziyetteyim ve ortalamam 0.79 . Bu dönem başı tüm derslere girer elimden gelen herşeyi yaparım dedim. 8 ders aldım. Bunlar Mühendislik Matematiği, Matematik 2, Statik, Dinamik, Programlama, Mühendislik Jeolojisi, Fizik 2, Yapı Malzemesi, Sayısal Analiz. Bunların içinden bir tek Dinamik devamsızlıkta. Neyse dönem başı okula geç geldim 1 hafta. Ama dedim ki gideyim okuluma, derslerime gireyim adam gibi geçeyim. Her sene yaptığım gibi geleneksel kırtasiye alışverişini yaptım. Belki kullanırım umuduyla. İlk haftadan sonra bir baktım ki derslere gitmeyi bırak aklıma gelince midem bulanıyor. Gidemediğim gibi berbat bir vicdan azabı hissediyorum. Derken vize zamanı geldi. Birkaç gün evvelinden çalışmaya başladım tabi. Özellikle statiğe. Amaç o dersi geçmek. Sebebi ise statik kilit ders ondan 3 kere kaldım okul iki yıl uzadı. 4 kere kalırsam okul 3 yıl uzuyor. Neyse çalış çabala. Girdim 20 aldım. Dedim ki ulan bu finale kadar olan bütün derslere giricem 100 alıcam. İlk 3 derse girdim. Sonrası yok. Ve bir saat sonra sınav var önümde. Hiçbir şey bilmiyorum. Tabi bunun bütünlemeside var ama neye yarar ki? Ben onada umut ederim yine girip geçemem. Çünkü çalıpmam. Yani işin özü bu dönem işim oldukça zorunda ötesine geçti. Diğer dersleriminde pek parlak olduğu söylenemez zaten. Bu demek oluyor ki okul 7 yıla çıkacak. Ve ben artık yaşamaktan bile emin değilim. Bu tembellik öyle berbat birşey ki seni esir alıyor. Sürekliliğini öldürüyor. İnancını yokediyor. Kararlılığını bitiyor. Geriye sadece nefes alan bir ceset kalıyor. Tabi benim 182 boyunda 138 kilo olmak gibi muazzam bir özelliğim daha var. Hatta bu sebepten doğru dürüst kıyafetim bile olduğu söylenemez. Bunları hep değiştirmeyi umut ettim. Sağlıklı biri olurum, okulumu hallederim. Yapacağım dedim. Yapamamanın verdiği vicdan azabından bahsetmiyorum bile. Şu an ölümün korku değil ümit verdiği yerdeyim. Hayatım bitmiş vaziyette. Sebebi ise bu bitmek bilmez tembelliğim. İradesizliğim. Aile baskısından bahsetmeyeceğim bile. Ailem benden aşırı nefret ediyor. Annemin tek oğluyum. Babamında ilk çocuğu tek oğluyum. Ama farkettimde artık yabancı kalmışım onlara. Dertlerimi dinleyecek kimse kalmamış. Kimsenin bana gram güveni kalmamış. Bunları yazarken gözüm dolmadı desem yalan. O kadar sıkıldım artık. Derdimi anlatacak kimsem yok. Boş boş geçirdiğim o yıllarda ne yaptım biliyor musunuz? Kyk yurdu gibi berbat bir yerde yattım. Nerdeyse yurttan çıkmadım. Okula da gitmedim. Kendimden nasıl nefret ediyorum kimse bilemez. Bu forumda kimse tahmin bile edemez. Okulu bırakmayı düşündüm. Ama yapabileceğim pek birşey yok bu hayatta. Bide öyle büyük hayallerin sahibiyim ki anlatamam. Sanki gerçekleşecekmiş gibi bide... Bu vaziyetimi anlatmaya kelime bile yetmez. Şu an yaşadığım stresi, kalbimin nasıl hızlı attığını anlatamam. Birde bende metal kalp kapakçığı var. 2002 de bunun ameliyatına girdim. Sağlık desen yok. Başarı desen yok. Yanına koşabileceğin ailen desen yok. Hepsinin sebebi bitmek tükenmek bilmeyen herşeyi yokeden tembelliğim. İradesizliğim. Bununla nasıl başa çıkılır hiçbir fikrim yok. Hayatım bitti bitecek artık o günü bekliyorum. Böyle yaşamanın hiçbir anlamı yok. Ne kadar dua ettim ben bilemezsiniz. Ama ne değişti bende bilmiyorum. Lanet gibi birşey bu tembellik üstümde ve o gittikçe güçleniyor. Azalmıyor. Yokolmuyor. Beni bitirmesine azıcık birşey kaldı. Sonra yokum artık. Benden genç olanlara tavsiyem en kötü şey bu hayatta tembelliktir. Bu tüm fırsatları , anıların, hayatı ezer geçer. Sizi yokeder taa ki geriye hiçbirşey kalmayıncaya kadar...

< Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >

Benzer içerikler