Şimdi Ara

Evden ayrılış sırasında yaşanılan iç burukluğu ( üniversite öğrencisi içerir ) (2. sayfa)

Daha Fazla
Bu Konudaki Kullanıcılar: Daha Az
2 Misafir - 2 Masaüstü
5 sn
24
Cevap
1
Favori
853
Tıklama
Daha Fazla
İstatistik
  • Konu İstatistikleri Yükleniyor
0 oy
Öne Çıkar
Sayfa: önceki 12
Sayfaya Git
Git
Giriş
Mesaj
  • Kaç sene oldu hala ilk hafta bi zorlanırım Trabzon'a geldiğimde. Kendimi yalnız hissederim. Sonradan alışıyor ama insan. Yapacak bir şey yok. Birde her hafta sonu gidiyormuşsun. Ben 4-5 ayda anca.
  • quote:

    Orijinalden alıntı: [ mumy ]

    Valla keyif senin. Kendi yataginda yat. Hic Arkadasim olmasa gel ailenle 2 kelam et. Ailenle yemeğe otur. Valla insan elindekinin değerini gidince anliyor

    Bende de aynı dert var sabah geldim de yapacak başka bir şey yok be hocam ev anne baba nereye kadar kendi ayağın üzerinde durmak lazım öyle yada böyle.

    Bu arada İzmir-Manisa arası sadece 40 km.
  • quote:

    Orijinalden alıntı: [ mumy ]

    Valla keyif senin. Kendi yataginda yat. Hic Arkadasim olmasa gel ailenle 2 kelam et. Ailenle yemeğe otur. Valla insan elindekinin değerini gidince anliyor

    Hocam izmirde calisiyorum eve gec geliyorum o yuzden beraber yemek yiyemiyoruz. Ama yuzlerini surekli goruyorum yine cok sukur camasir bulasik derdim yok kendi evimde yatip kalkiyorum odami da annem topluyor. Ama iyi ya da kotu bi ogrenci hayati yasamak isterdim yine de o ortami da gormek isterdim

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • Benim üniversite açılalı bir buçuk ay oldu alıştım, ilk hafta bende aynen anlattıklarını yaşadım ama alıştım mecburuz sonuçta alışmaya bakmak bizim faydamıza. 2 haftada bir eve geliyorum yetiyor, biraz farklılık iyi geldi aslında hep ailemleydim bu yaşıma kadar Tabi ailenin rahatlığı yok, olamaz zaten ama yapcak bişey yok
  • 
Sayfa: önceki 12
Sayfaya Git
Git
- x
Bildirim
mesajınız kopyalandı (ctrl+v) yapıştırmak istediğiniz yere yapıştırabilirsiniz.