Golden cinsi köpeğim öldü. Kendimi çok suçlu hissediyorum.

quote:

Orijinalden alıntı: Simone Simons

hocam daha önce halsizlik hastalık belirtisi varmıydı küt diye birden gittiyse hayvan kalpkrizi geçirmiş olabilir başka biş gelmiyor aklıma

quote:

Orijinalden alıntı: Ghonzoos

Sağlıklı hayvan durduk yere ölmez bence suçlusun nasıl terasa koyarsın bu köpeği benim böyle köpeğim olsa yatağımda yatırırdım

Terasta birşey sokmuş olabilir mi acaba büyük örümcekler falan oluyoya birde zehirliyse.

quote:

Orijinalden alıntı: Barni Moloztaş

Allah rahmet etsin, kendini suçlu hissetme hocam. Eceli gelmiş demekki yapacak bir şey yok.

quote:

Orijinalden alıntı: RoSSoJoZeF

Senin durumuna benzer bir durum yaşadım. Bana ilk geldiğinde bir Pet şişesinden bile küçük olan, biberonla baktığım büyüttüğüm boxer cinsi köpeğim hala aklımda. Tam iki yaşına kadar onunla geçirdim her günümü her anımı açlığı tokluğu uykusuzluğu sıcağı soğuğu.. Kendi dışkısını yiyip de hasta olmasın diye okula gitmez başında nöbet tutardım. Üşümesin diye ona yün kazak bile diktirdim. İnanın bir süre sonra o artık hayvan değil sizin bir evladınız gibi oluyor. Yani bunu besleyen bilir. Sonra anne oldu tam on bir tane yavrusu oldu:) hepsi sağlıklı bir şekilde doğdu. Zamanı gelince sahiplendirildi. Ve bir gün babamın tayini dolayısıyla vermek zorunda kaldım. Bir köpek çiftliğine ücretsiz damızlık dişi olarak bıraktım. Verirken tek isteğim köpeğe iyi bakmaları oldu. Köpeği almaya gelen adam ve minibüs hala aklımda. O sahne hala gözlerimin önünde. Yeni yere taşındıktan sonra aylarca aklımdaydı. Şuanda bu anlattıklarım 7 sene önce yaşadığım olaylar. Belki linda ölmüştür ama unutulmadı. Diyeceğim o ki onu unutmayacaksın ama acın dinecek ve bununda tek ilacı zaman olacak

quote:

Orijinalden alıntı: Aydogans

quote: Orijinalden alıntı: RoSSoJoZeF Senin durumuna benzer bir durum yaşadım. Bana ilk geldiğinde bir Pet şişesinden bile küçük olan, biberonla baktığım büyüttüğüm boxer cinsi köpeğim hala aklımda. Tam iki yaşına kadar onunla geçirdim her günümü her anımı açlığı tokluğu uykusuzluğu sıcağı soğuğu.. Kendi dışkısını yiyip de hasta olmasın diye okula gitmez başında nöbet tutardım. Üşümesin diye ona yün kazak bile diktirdim. İnanın bir süre sonra o artık hayvan değil sizin bir evladınız gibi oluyor. Yani bunu besleyen bilir. Sonra anne oldu tam on bir tane yavrusu oldu:) hepsi sağlıklı bir şekilde doğdu. Zamanı gelince sahiplendirildi. Ve bir gün babamın tayini dolayısıyla vermek zorunda kaldım. Bir köpek çiftliğine ücretsiz damızlık dişi olarak bıraktım. Verirken tek isteğim köpeğe iyi bakmaları oldu. Köpeği almaya gelen adam ve minibüs hala aklımda. O sahne hala gözlerimin önünde. Yeni yere taşındıktan sonra aylarca aklımdaydı. Şuanda bu anlattıklarım 7 sene önce yaşadığım olaylar. Belki linda ölmüştür ama unutulmadı. Diyeceğim o ki onu unutmayacaksın ama acın dinecek ve bununda tek ilacı zaman olacak

O bana geldiğinde daha küçücük bir şeydi ufacık patileri vardı. Paytak paytak yürüyordu. Havlamaya çalışırken çıkardığı sesler bütün aileyi kırıp geçiriyordu. Hasta olduğu zaman kendi hastalığımı unutup onu veterinere götürdüğümü bilirim. Veteriner ona iğne yaptığı zaman suratının aldığı şekli unutamazdım günlerce. Şimdi insanlara kolay geliyor diyorlar ki bi köpek değil mi hepi topu. Yenisini alırsın ama işte öyle olmuyor on size herkesten yakın oluyor. Onu bir evlat gibi büyüttüm. Şimdi insanların evladı ölünce nasıl unutamıyor üzülüyor bu da ona eşdeğer bir şey. Sonuçta o da can taşıyor. O da canlı. Üzülüyoruz işte psikolojimiz bozuluyor.

quote:

Orijinalden alıntı: Kjaerbye

quote: Orijinalden alıntı: Aydogans quote: Orijinalden alıntı: RoSSoJoZeF Senin durumuna benzer bir durum yaşadım. Bana ilk geldiğinde bir Pet şişesinden bile küçük olan, biberonla baktığım büyüttüğüm boxer cinsi köpeğim hala aklımda. Tam iki yaşına kadar onunla geçirdim her günümü her anımı açlığı tokluğu uykusuzluğu sıcağı soğuğu.. Kendi dışkısını yiyip de hasta olmasın diye okula gitmez başında nöbet tutardım. Üşümesin diye ona yün kazak bile diktirdim. İnanın bir süre sonra o artık hayvan değil sizin bir evladınız gibi oluyor. Yani bunu besleyen bilir. Sonra anne oldu tam on bir tane yavrusu oldu:) hepsi sağlıklı bir şekilde doğdu. Zamanı gelince sahiplendirildi. Ve bir gün babamın tayini dolayısıyla vermek zorunda kaldım. Bir köpek çiftliğine ücretsiz damızlık dişi olarak bıraktım. Verirken tek isteğim köpeğe iyi bakmaları oldu. Köpeği almaya gelen adam ve minibüs hala aklımda. O sahne hala gözlerimin önünde. Yeni yere taşındıktan sonra aylarca aklımdaydı. Şuanda bu anlattıklarım 7 sene önce yaşadığım olaylar. Belki linda ölmüştür ama unutulmadı. Diyeceğim o ki onu unutmayacaksın ama acın dinecek ve bununda tek ilacı zaman olacak O bana geldiğinde daha küçücük bir şeydi ufacık patileri vardı. Paytak paytak yürüyordu. Havlamaya çalışırken çıkardığı sesler bütün aileyi kırıp geçiriyordu. Hasta olduğu zaman kendi hastalığımı unutup onu veterinere götürdüğümü bilirim. Veteriner ona iğne yaptığı zaman suratının aldığı şekli unutamazdım günlerce. Şimdi insanlara kolay geliyor diyorlar ki bi köpek değil mi hepi topu. Yenisini alırsın ama işte öyle olmuyor on size herkesten yakın oluyor. Onu bir evlat gibi büyüttüm. Şimdi insanların evladı ölünce nasıl unutamıyor üzülüyor bu da ona eşdeğer bir şey. Sonuçta o da can taşıyor. O da canlı. Üzülüyoruz işte psikolojimiz bozuluyor.

hocam köpeğim yok ama ne hissettiğini anlayabiliyorum , fakat buraya konu açman sadece trolleri getiriyorbu da seni daha çok üzer. hiçbişey ciddiye alamayan insanlar genelde burda takılıyor