(İnanç ve Korku Üzerine) Siz sırrı bilmek değil, kandırılmak istiyorsunuz. Çünkü korkuyorsunuz!

Hiç durmadan başka bir yerin varlığından bahsediyorsunuz. Ölümden sonra yüce Tanrı'nın, sadece bizim gibi uyduruk birileri için, özene bezene hazırladığı hayali bir yer düşlüyor ve kısa hayatınızda Tanrı benimle diyorsunuz. Madem Tanrı sizinle, o halde neden korkuyorsunuz? Hastalanmaktan, rezillik içerisinde yaşamaktan, yaşlanmaktan ve ölmekten, tüm bunlardan neden korkuyorsunuz? Tanrı benimle yanımda diyorsunuz ama gerçek şu ki siz korkuyorsunuz. Bu Dünya'da sizinle birlikte olan, başınıza gelecek felaketleri önceden bilen ve dahası onları size gönderen Tanrı'nın sizinle olmasının ne gibi bir yararı var! Çeşitli belaları başınıza musallat eden zaten o değil mi? Bu doğruysa şeytana ne gerek var?

Gerçekten de kendi yaptıkları ile savaşan, hiç gereği yok iken ilk önce yarattıklarına acı çektirip, daha sonra bu ızdırapları dindirmek için de yine kendisine yalvartan bir Tanrı'ya mı inanıyorsunuz? Siz ölümden korkuyorsunuz, çünkü korkutucu bir Tanrı'ya inanıyorsunuz. Onu sevdiğinizi söylüyorsunuz, bu bile düpedüz bir yalan! Onu yalnızca korktuğunuz ve menfaatiniz için seviyorsunuz. Çünkü biliyorsunuz ki ona, seni sevmiyorum, senden nefret ediyorum derseniz, sizi sonsuza dek ateşte kızartacak. Onu sevmekten başka çareniz olmadığından seviyorsunuz. Yanılıyorsam eğer, hemen şimdi inandığınız Tanrı'ya küfredin! Göreceksiniz, sizin sevginiz bile aslında bir yalan.

Doğrusu siz kendinizden, yaşlanmaktan korkuyorsunuz. Korkuyu kendinize inanç edindiniz. Yukarıda oturup, işi gücü sadece sizi izlemek olan, yanlış bir şey yaptığınızda her an sizi cezalandırmayı bekleyen, korkunç bir Tanrı olduğunu sanıyorsunuz. Yanılıyorsunuz! Bununla da yetinmiyor, kendi aptal korkularınız ile başkalarını da korkutmaya çalışıyorsunuz. Çünkü siz, sizin gibi olmayanların, korkuya tapınmayanların, düşünce ve hayalleri kirlenmeyen masum insanların mutluluğunu kıskanıyorsunuz. Nefes almak, dans etmek, şarkı söylemek, aşık olmak, gülmek... size ağır geliyor. Siz gülünce başınıza bir şey geleceğinden korkuyorsunuz.

Aslında olan şu: Siz, sizden öncekilerin düşleri ile yarattığı ve kutsallık maskesi ile gölgelediği tabularınızın kurbanı olmuşsunuz. Derme çatma ördüğünüz, o içi boş korku duvarlarının sağlam bir temeli dahi yok. Başka yıkıntıların taşını toprağını alarak, kendinize bir hapishane inşa etmişsiniz. Siz de biliyorsunuz, sadece cesur bir nefes, o korku duvarlarınızı yerle bir edebilir. İşte bu yüzden, konuşanların nefeslerini hiç düşünmeden ve acımadan kesiyorsunuz! İnsanları daha doğar doğmaz, büyük bir titizlik ile dilsiz ve sözsüz bırakıyorsunuz.

Günahı tanrısallaştırdınız, çünkü siz her zaman günahkardınız. Aslında siz farkında değilsiniz ama hayalini kurduğunuz o cennette bugün bir yabancı, bir misafir olarak geldiniz. Gerçek şu ki, siz burayı hiçbir zaman hak etmediniz. Bu yüzden burada kalmanız mümkün değil. Siz buraya ait değilsiniz. Sadece bir gün olsun kendiniz olamadan konakladığınız bu yaşantıdan, sonunda bir hiç olarak göçüp gideceksiniz, ve hayat sizi hatırlamayacak. Çünkü siz hatırlanmaya bile değmezsiniz. İsterseniz bana kızın ama çırpınışlarınız boşuna. Hayalinizde yarattığınız o yere hiçbir zaman gidemeyeceksiniz. Tüm o bahçeler, şaraplar, ırmaklar, kadınlar... öylesi şeyler, öylesi bir yer yok. Bu şeylerin Tanrı'ya yakışmadığını aslında siz de iyi bilirsiniz ama hadi itiraf edin! Siz, kendiniz ile konuşamayacak kadar yüreksizsiniz. Öte yaşamda olduğuna inandığınız şeylerin utanç verici olduğunu siz de biliyorsunuz, ama yine de ona inanıyormuş gibi davranıyorsunuz. Başkalarının sizi aldatmasına izin veriyorsunuz ve onlarla birlik olup kendinizi kandırıyorsunuz. İşte bu yüzden korkuyorsunuz! Çünkü kandırıldığınızı en baştan beri biliyorsunuz. Bu iş için tek yetenekli olanlar sadece sizsiniz. Başka seçeneğinizin olmadığını sanıyorsunuz ama yanılıyorsunuz. Sadece yanıldığınızı kabullenemiyorsunuz. Görmüyor musunuz? Şeytanlar içinizde değil, etrafınızda dolaşıyor. Onları aslında her gün görüyorsunuz. Tıpkı içleri gibi dışları da kapkara. Anlamıyor musunuz? Tanrı, insanı yaratırken, içerisine şeytan koymadı. Bunu yapanlar başkalarıydı. Fakat onlar ne yaparlarsa yapsınlar, içinizdeki sizi yok edemezler. Ona, içinizdeki sizin sesine kulak verin. Çünkü o sizin göremediğinizi görüyor, söyleyemediğinizi söylüyor ve düşünemediğinizi düşünüyor. Tanrı'ya güvenin ve sadece kendinizi dinleyin!

Bu durumda sen apateist oluyorsun.

Yav he he

Insan basitce dusunmeyle yola cikar kompleks dusunme becerisi gelistirir ve sonrasinda basitlige mahkum olur.iyi ve zararsiz gel git.