Yeni Kayıt
Konudaki Resimler
önceki
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Çöl Gezer -- 8 Mayıs 2008; 23:21:33 > |
Hızlı 
Bildirim
••••TÜRK ve OSMANLI TARİHİ KULÜBÜ •••• (17. sayfa)
Sıcak Fırsatlarda Tıklananlar
Editörün Seçtiği Fırsatlar
Daha Fazla 
Bu Konudaki Kullanıcılar:
Daha Az 
2 Misafir - 2 Masaüstü
Giriş
Mesaj
-
-
Arkadaslar benide uye yazarmisiniz. -
ASKERİYLE BİRLİKTE ÇEKİRGE YİYEREK KUTSAL EMANETLERİ KORUDU
ÖMER FAHREDDİN PAŞA
Ömer Fahreddin Paşa (Türkkan), (1868, Rusçuk - 1948, İstanbul) Mondros Mütarekesinden sonra teslim olmayıp Medine'yi 72 gün daha savunan Türk kumandanıdır. Medîne müdâfii Türk Kaplanı Çöl Kaplanı, Medine Kahramanı adlarıyla anılır.
Bulgaristan'da doğdu, 93 Harbinden sonra ailesiyle birlikte İstanbul'a geldi. Harp 0kulunu ve harp akademisini bitirdikten sonra 1891'de kurmay yüzbaşı olarak Osmanlı ordusuna katıldı. Balkan Savaşında Çatalca savunmasında ve Edirne'nin geri alınışında görev aldı.
I. Dünya Savaşı başladığında 4. Orduya bağlı 12. kolordu komutanı olarak Musul'da bulunuyordu. 1915'te 4. Ordu komutan vekilliğine getirildi. bu bölgede iken hem tehcire tabi tutulan Ermenileri yerleştirme işiyle uğraştı, hem de Urfa, Zeytun, Musadağı ve Haçin Ermeni isyanlarını bastırdı.
1916'da 4. Ordu komutanı Cemal Paşa tarafından Medine'ye gönderildi. Fahreddin Paşa elindeki kısıtlı imkânlara rağmen aldığı tedbirler sayesinde Medine'yi 2 yıl 7 ay savundu. Herhangi bir yağma ihtimaline karşı tedbir olarak, Medine'deki 30 parça Kutsal Emaneti 2000 askerin koruması altında İstanbul'a gönderdi. Medine'nin etrafı isyancıların eline geçmeye başlayınca İstanbul'daki Hükümet, Medine'nin boşaltılmasını istedi. Fahreddin Paşa 'Peygamberin kabrinin bulunduğu Medine'deki Türk Bayrağını kendi elimle indiremem' diyerek şehirden ayrılmayı kabul etmedi.
Bir süre sonra Medine'nin etrafı tamamen kuşatıldı. Türk orduları kuzeye doğru geri çekilmeye başladı. Etrafındaki Türk birlikleriyle irtibatı tamamen kesilen Fahreddin Paşa şehri savunmaya devam etti.
30 Ekim 1918'de Osmanlı Devleti Mondros Mütarekesini imzalayarak I. Dünya Savaşından çekildi. Mütarekenin 16. maddesine göre Fahreddin Paşa'nın teslim olması gerekiyordu. Kendisine Mondros Mütarekesini tebliğ için İstanbul'dan gönderilen yüzbaşıyı hapsettirdi. Medine'ye en yakın Osmanlı birliği 1300 km uzakta olmasına rağmen Mondros Mütarekesinden sonra da teslim olmadı ve şehri savunmaya devam etti. Osmanlı devletinin teslim olmasında sonra 72 gün daha Medine’yi savunmaya devam eden Fahreddin Paşa yiyecek, ilaç ve cephanenin bitmesinden sonra kendi askerleri tarafından etkisiz hale getirildi ve şehir 13 Ocak 1919'da teslim oldu. Böylece Medine'de 400 seneden beri süren Türk hakimiyeti sona erdi.
İngilizler tarafından Türk Kaplanı ismi verilen Fahreddin Paşa, savaş esiri olarak önce Mısır'a daha sonra da Malta'ya gönderildi. 8 Nisan 1921'de Malta'da kurtulduktan sonra Milli Mücadele’ye katılmak üzere Ankara'ya geldi. 9 Kasım 1921'de TBMM tarafından Kabil Büyükelçiliğine tayin edildi.
1936'da Tümgeneral rütbesi ile Türk Silahlı Kuvvetlerinden emekliye ayrılan Fahreddin Paşa, 1948'de İstanbul'da vefat etti.
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Oriental -- 9 Mayıs 2008; 0:20:12 >
-
quote:
Orjinalden alıntı: eggy13
bastır magnum
teşekkürler herkese
Rica ederim eggy13 kardeşim...
-
AVRUPA'DAN İLGİNÇ NOTLAR
Bir dahaki sefer ellerinizi yikarken suyun sicakligi
tam istediginiz
gibi degilse eskiden Ingiltere'de bu islerin nasil
yapildigini düsünün.
1500'lerde Ingiltere'de isler söyle yapiliyordu :
Insanlarin çogu Haziran'da evleniyordu Çünkü senelik
banyolarini Mayis
ayinda yapiyorlar, Haziran'da hala çok kötü
kokmuyorlardi. Ama yine de
kokmaya basladiklari için gelinler vücutlarindan çikan
kokuyu bastirmak
amaciyla ellerinde bir buket çiçek tasiyordu.
Banyolar içi sicak suyla doldurulmus büyük bir fiçidan
meydana
geliyordu. Evin erkegi temiz suyla yikanma imtiyazina
sahipti. Ondan
sonra ogullari ve diger erkekler, daha sonra kadinlar,
sonra çocuklar
ve en son olarak ta bebekler ayni suda yikaniyordu. Bu
esnada su o kadar
kirli hale geliyordu ki içinde gerçekten bir seyleri
kaybetmek mümkündü.
Ingilizce'deki "banyo suyuyla birlikte bebegi de
atmayin" (Don't throw
the baby out with the bath water) deyimi buradan
gelmektedir.
Evlerin çatilari üst üste yigilmis kamistan yapiliyor,
kamislarin
altinda tahta bulunmuyordu. Burasi hayvanlarin
isinabilecekleri tek yer
oldugu için bütün kediler, köpekler ve diger küçük
hayvanlar (fareler,
böcekler) çatida yasiyordu. Yagmur yagdigi zaman çati
kayganlasiyor ve
bazen hayvanlar kayarak çatidan asagi düsüyordu.
Ingilizce'deki
"kedi-köpek yagiyor" (It's raining cats and dogs)
deyimi buradan
gelmektedir.
Yukaridan evin içine düsen seyleri engelleyecek hiçbir
sey yoktu.
Böceklerin ve buna benzer nesnelerin yataklarin içine
düsmesi büyük bir
sikinti olusturuyordu. Etrafinda yüksek direkler ve
üstünde örtü bulunan
Ingiliz usulü yataklar buradan gelmektedir.
Zemin toprakti. Sadece zenginlerin zemini topraktan
baska bir seyden
yapilmisti. Toprak kadar fakir (dirt poor) tabiri
buradan çikmistir.
Zenginlerin ahsaptan yapilmis zeminleri vardi. Bunlar
kisin islandigi
zaman kayganlasiyordu. Bunu önlemek için yere saman
(thresh)
seriyorlardi. Kis boyunca saman sermeye devam
ediliyordu. Bir zaman
geliyordu ki kapi açilinca saman disariya tasiyordu.
Buna mani olmak
üzere kapinin altina bir tahta parçasi konuyordu ki
bunun adi "thresh
hold" (saman tutan; Türkçesi "esik") idi.
Yemek pisirme islemi her zaman atesin üzerine asili
durumdaki büyük bir
kazanin içinde yapiliyordu. Her gün ates yakiliyor ve
kazana bir seyler
ilave ediliyordu. Çogu zaman sebze yeniyor, et pek
bulunmuyordu. Aksam
yahni yenirse artiklar kazanda birakiliyor, gece
boyunca soguyan yemek
ertesi gün tekrar isitilarak yenmeye devam ediliyordu.
Bazen bu yahni
çok uzun süre kazanda kaliyordu. "Bezelye lapasi
sicak, bezelye lapasi
soguk, kazandaki bezelye lapasi dokuz günlük" (peas
porridge hot, peas
porridge cold, peas porridge in the pot nine days old)
tekerlemesinin
mensei budur.
Bazen domuz eti buluyorlar o zaman çok seviniyorlardi.
Eve ziyaretçi
gelirse domuz etlerini asarak onlara gösteris
yapiyorlardi. Birisinin
eve domuz eti getirmesi zenginlik isaretiydi. Bu etten
küçük bir parça
keserek misafirleriyle oturup paylasiyorlardi. Buna
"yag çignemek" (chew
the fat) adi veriliyordu.
Parasi olanlar kalay-kursun alasimindan yapilmis
tabaklar alabiliyordu.
Asidi yüksek olan yiyecekler kursunu çözerek yemege
karismasina sebep
oluyor, böylece gida zehirlenmelerine ve ölüme yol
açiyordu. Domatesler
buna sik sik sebep oldugu için bunda sonraki yaklasik
400 yil boyunca
domateslerin zehirli oldugu düsünülmüstü.
Çogu insanin kalay-kursun alasimindan yapilmis
tabaklari yoktu. Onun
yerine tahta tabaklar kullaniyorlardi. Çogu zaman bu
tabaklar bayat
ekmekten yapiliyordu. Ekmekler o kadar bayat ve sertti
ki uzun zaman
kullanilabiliyordu. Bunlar hiçbir zaman yikanmadigi
için içinde kurtlar
ve küfler olusuyordu. Kurtlu ve küflü tabaklardan
yemek yiyen insanlarin
agizlarinda "tabak agzi" (trench mouth) denen hastalik
ortaya çikiyordu.
Ekmek itibara göre bölüsülüyordu. Isçiler yanik olan
alt kabugu, aile
orta kismi, misafirler de üst kabugu alirdi.
Bira ve viski içmek için kursun kadehler
kullaniliyordu. Bu bilesim
insanlari bazen birkaç gün suursuz vaziyette
tutabiliyordu. Yoldan geçen
insanlar bunlarin öldügünü sanip defnetmek için
hazirlik yapiyordu.
Bunlar birkaç gün süreyle mutfak masasinin üstüne
yatiriliyor¸ aile
etrafina toplanip yiyip-içerek uyanip uyanmayacagina
bakiyordu. Buna
"uyanma" nöbeti deniyordu.
Ingiltere eski ve küçük bir yerdi, insanlar ölülerini
gömecek yer
bulamamaya baslamisti. Bunun için mezarlari kazip
tabutlari çikariyor,
kemikleri bir "kemik evi"ne götürüyor ve mezari
yeniden kullaniyorlardi.
Tabutlar açildiginda her 25 tabutun birinde iç tarafta
kazinti izleri
oldugu görüldü. Böylece insanlarin diri diri gömüldügü
ortaya çikti.
Buna çözüm olarak cesetlerin bileklerine bir ip
baglayip bu ipi tabuttan
disariya tasiyarak bir çana bagladilar. Bir kisi bütün
gece boyu
mezarlikta oturup zili dinlerdi. Buna mezarlik nöbeti
"graveyard shift")
denirdi. Bazilari zil sayesinde kurtulur ("saved by
the bell") bazilari
da "ölü zilci" (dead ringer) olurdu.
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Oriental -- 9 Mayıs 2008; 14:18:33 >
-
TUĞRA
Tuğra Hat SanatıTuğra dört bölümden ibarettir. Bunlara çeşitli isimler verilmiştir.
1- Tuğranın Sere’si (Kürsüsü): Tuğranın alt tarafında bulunan ve asıl metnin yazılı olduğu kısmın adıdır. Buraya kürsü adı da verilir Sere padişah III. Mehmet’in tuğralarında belirlenmeye başlamıştır.
2- Tuğranın Beyzeleri : Tuğranın sol tarafında bulunan ve genellikle Han ve Bin kelimelerindeki nün harflerinin bazen de başka bir kelimedeki dal harfinin teşkil ettikleri kavislere verilen isimdir. Bazı tuğralarda beyzeler tuğra şeklini tamamlayan işaretlerdir.
3- Tuğranın Tuğlan : Tuğranın üst tarafındaki elif harfi .şeklindeki çizgilerin adıdır. Bunlar, bir tuğra dışında her tuğradan üç adet olarak görülmektedir. Tuğlar bazı tuğralarda hiçbir harf- ifade etmeyen ve sadece şekli tamamlayan işaretlerde olabilir. ”OSMANLI DEVLET DÜZENİNE ÜÇ TUÐ HÜKÜMRANLIK alametidir. Tuğralarda bulunan,üç tuğ geleneği de bu alametin Tuğralarda yansıması olarak da düşünülebilir.
4- Tuğranın Kollan : Beyzelerin devamı olan ve “muzaffer” kelimesinin üzerinden geçerek sağa doğru paralel uzanan kısımlara verilen isimdir. Bunlara hançere adı da verilir.
Tuğrada metin ile ilgisi olmayan bazı işaretler de bulunmaktadır. Bu işaretler, tuğranın şeklini tamamlamak için ilave edilmişlerdir. Hiçbir kelime veya harf değillerdir. Bir mana taşımazlar.
Tuğranın gelişmesi incelendiğinde, her tuğranın bir evvelki padişah tuğrasına mümkün olduğu kadar benzetilmek için gayret sarf edildiği görülür. Tuğraya giren yenilikler bile çok’ defa bu benzetmeyi sağlamak için yapılmıştır.
Tuğralar genellikle iki beyzeli ve üç tuğludur. Her yeni tuğrada bu unsurların da bulunması gerekir. Eğer metindeki harfler bir tuğ, bir beyze veya her ikisi birden tuğraya ilave edilir. Tuğrası haricinde bütün padişah tuğralarında yer almıştır.
EL MUZAFFER DAİMA TABİRİ : Daima Muzaffer olan, galip gelen anlamında
Arapça bir tamlamadır. Murat II den sonra bütün tuğra metinlerinde görülmektedir.
TUĞRALARDA NOKTALAMA ve İŞARETLER:
Tuğralarda harfler noktasız yazılır. İlk tuğralarda bazı harflerin noktalan belirli biz düzen olmadan konulmuştur. Hatta bazı harfler noktasız, bazı harfler noktalı yazılmıştır, îç ve dış beyzeleri meydana getiren ”N” nün harfi İçin ilk tuğra örneklerinde bazen tek bazen çift nokta konmuştur. Ortadaki tek nokta zamanla süs halini almış ve Fatih’in tuğralarında metne ”daima” kelimesinin girmesi ile nokta kalkmıştır.
Tuğra Metni:
1- Padişah ve Babaların İsimleri :
Tuğra, padişahın yazılı alameti, bir çeşit imzası olduğuna göre metindeki en önemli kelimeler, padişahın kendi adıyla babasının adıdır. Bu ikisinin okunması çok defa tuğranın hangi padişaha ait olduğunun anlaşılmasına yetmektedir. İlk tuğralarda metin sadece bu iki isim ile oğlu manasına gelen ”bin” kelimesinden ibaret idi (Orhan bin Osman gibi.). İsimler tuğranın seresinde yer alır. Tuğra metni genellikle aşağıdan yukarıya doğru okunacak şekilde istif edilir. Tuğra sahibinin adı altta, babasının ki üstte bulunur. Bazı tuğralarda bu isimler iç içe girmiş, bazılarında ise bir satır halinde yazılmıştır.
2- Bin Kelimesi :
Arapça oğul manasına gelen bir kelimedir. Tuğralarda padişahın babasının isminin önüne gelir (Orhan bin Osman ”Osman oğlu Orhan” gibi-).
3- Han Kelimesi:
Han, eski Türklerde hükümdara verilen bir unvandır. Osmanlı padişahları da bunu kullanmışlardır. Han unvanı ilk defa Bayezit I. nin tuğrasında görülmektedir. (BAYEZİD BİN MURAD HAN gibi)
4- Şah Kelimesi :
Şah kelimesi bir unvan olmakla birlikte tuğralarda ilk defa bir isim eki olarak görülür. Şehzade Selim’in kendi tuğrasına koyduğu şah kelimesi, isminin Selim Şah olduğundandır. (Kardeşleri Şehin Şah ve Alem Şah gibi). Kanunî Sultan Süleyman da asıl ismi Süleyman Şah’tır.
Selim Fin isminde Şah yoktur. Şehzadeliğinden çektirdiği tuğralarda Şah unvanım kullanmıştır. Padişah olduktan sonra tuğra metnine Şah unvanı girmiş, ”Şah” kelimesi iki defa tekrar edilmiştir. (Selim Şah Bin Süleyman Şah Han El Muzaffer Daima gibi)
Selim I den itibaren (1512 - 1520)
Nişancılık : Osmanlı Devlet teşkilatındaki ”Kalemiye” sınıfının en yüksek altın makamlarından biri nişancılık idi. Bu memuriyette bulunanlara Nişancı, Tevki, Muvakki veya Tuğra denilirdi.
18. asrın başına kadar nişancılar, devletin eski ve yeni kanunlarım ve merasimlerini en iyi bilen, şeriat ve hukuk kanunlarım telif edebilen ve Divan’da bu konuda fikir ve görüşlerinden faydalanılan kimselerden seçilirlerdi.
Diğer devletlere ve hükümdarlara Name-i Hümayunların yazılması da nişancılara ait bir görevdi. Nişancılar bir tür resmi evrakları kontrol ederek, padişahın imzası olan tuğrayı çekerlerdi. Bu onlara bir çeşit teftiş hakkı da kazandırıyordu.
İlk devirlerde padişahların kendi tuğralarını kendilerinin de çektikleri biliniyor. Sonradan devletin büyümesi ve işlerin çoğalması bu vazifenin nişancılara verilmesini gerektirmişti.
Padişahlar birine sevgi ve iltifat olsun diye tuğrasını meşketmeyi (tuğra çekme alıştırmaları) emrederlerdi. Bu bir teveccüh idi. Vezir tayin edilenlerin tuğra çekmeyi mest etmeleri usuldendi ve buna ”Meşk-i Tuğra” denirdi.
Sahte tuğra çekmenin cezası çok ağırdı. Bu suçu işleyenlere elini kesme ve ömür boyu hapis cezası verilirdi.
Sadrazam, vezirler ve kazaskerler gibi nişancılar da Divan-ı Hümayun üyesi idiler.
Sınır eyaletlerindeki vezirlere aradaki mesafenin uzunluğu ve çabuk karar verme gereği düşünülerek, tuğra çekme izni verilmiş, bu usul 17. yüzyılda kaldırılmıştır.
Serdar-ı Ekrem yani padişah adına ordu başkumandanı olarak sefere giden sadrazamlarada mecburen Tuğra çekilmiş kağıtlar verilir, gerektiğinde bunları doldurmalarına müsaade edilirdi. Bu uygulama diğerlerinden farklı olup, ferman yine padişah adına çıkardı. Bununla birlikte daha sonra bu usul de terk edilmiş, Serdar-ı Ekrem’lere padişah adına olmak şartıyla tuğra çekme izni verilmiştir.
Mahlas :
Tuğraların sağ üst köşesine buradaki boşluğu değerlendirmek ve güzel görünmesini sağlamak maksadı ile estetik bir kaygı ve denge için yaprak veya çiçek resmi konurdu. Bilhassa 2. Süleyman ve 3. Ahmet’ten sonra bu bir gelenek halini aldı. Bu resimler süs olarak konduğu için evrak üzerindeki tuğralara çiçek veya yaprak konmazdı. Bu tür süslü tuğralar paralar üzerinde daha çok görülür.
İlk defa 2. Mahmud tuğralarında çiçek ve yaprak konan boşluğa Adlî mahlasın konduğu görülmektedir. 2. Mahmud Adlî mahlasını tahta çıktığı ilk günden itibaren kullanmıştır.
Osmanlıların ilk sultanları harbe gider ve dönüşlerinde Gazi unvanı alırlardı. Şeyh-ül İslâm fetvası ile verilen gazilik unvanı son dönemlerde sultanlara kazanılan bir harbin şerefine verilmiştir.
2. Abdülhamid, 3. Plevne savaşından sonra bu unvanı almış ve 1877 (1294) de çıkartılan ”Rusya Muharebesi” madalyaları üzerindeki tuğraların sağ ve üst köşelerine ”El Gazi” mahlası konmuştur.
2. Abdülhamid, El Gazi mahlasını resmi evraklarda tuğra ile birlikte daima kullanmıştır.
Sultan 5. Mahmad mahlas kullanan üçüncü sultandır. Tahta çıkışının ilk günü kendisine sunulan tuğrada sağ üst köşede Reşadmahlası bulunmaktadır. Bu mahlasını resmi evraklarda, binalarda, paralarda ve tuğranın kullanıldığı her yerde tuğrası ile birlikte kullanmıştır.
Çanakkale Zaferinden sonra, paralarda ve resmi evraklardaki tuğralarında reşad yerine ”el gazi” mahlasını kullanmaya başlamıştır.
Şehzade Tuğraları:
Osmanlı padişahlarının erkek çocuklarına kimden doğmuş olursa olsun. Çelebi Mehmet zamanına kadar Çelebi, bundan sonra da Şehzade denmiştir.
İlk Osmanlı Şehzadeleri küçük yaştan itibaren önemi olan Sancak ve vilayetlerde valilik ederlerdi. Bu suretle idari işlerde yetişmeleri sağlanırdı.
Şehzade sancaklarından hemen hepsi Anadolu Beyliklerinden alınan yerlerdi. Şehzadeler bu birliklerin başşehirlerini kendilerine merkez yapmıştı.
Şehzadeler, isimleri ile tuğra çektirirler, emirler yazdırırlar ve bu suretle kendi idareleri altındaki bölgelerde bir padişah gibi hüküm sürerlerdi. Yalnız kendi adlarına para bastıramaz ve namlarına hutbe okutamazlardı. Bu iki imtiyaz yalnız padişahlara aittir.
Şehzade tuğraları da, aynı usullerle tertip edildiğine göre şekil, istif ve metin bakımından diğer tuğralardan farklı değillerdir. Şehzade, şayet tahta çıkarsa tuğrası değişmez, şehzadenin saltanatı süresince Şehzadeliğinde kullandığı tuğrayı kullanırdı.
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Oriental -- 9 Mayıs 2008; 15:26:15 >
-
BOĞAZ RAHATLATAN TATLI LOKUM RAHAT UL-HULKÜM
Lokumun ilk üreticilerinden sayılan Hacı Bekir Efendi 1777 senesinde Kastamonu'dan İstanbul'a gelerek Bahçekapı'da açtığı ufak bir dükkânda lokum vb. gıda maddelerini üretmeye başladı. İki asırdan bu yana lokum üretimini başarıyla gerçekleştiren Hacı Bekir devrin padişahı tarafından da Nişan-ı Ali Osmanî ile taltif edilmiş ve sarayın şekercibaşısı olarak hizmet etti. Daha önceleri bal ya da pekmez ve un bileşimi ile yapılan lokumun 17. yüzyılda 'kelle şekeri' olarak bilinen rafine şeker ile özellikle nişastanın bulunup ülkeye getirilmesiyle yapımı ve lezzeti de değişti Günümüzde Hacı Bekir, Hafız Mustafa, Cemilzade gibi yüzyılı aşkın bir süredir lokum ve şekerleme üzerine hizmet veren halen birkaç yer mevcut.
Nasıl Yapılır ?
Genel olarak işletmelerde, lokum yapımında şöyle bir yol izlenmektedir. Önce, şeker çözünebilecegi kadar su ile birlikte kaynatma kazanına konulup, karıştırılarak ısıtılır. Bu arada sitrik asitte bir başka kapta bir miktar suda çözündürülür. Kullanılacak suyun geri kalan kısmında ise nişasta süspansiye hale getirilir. Sonra nisaşta süspansiyonu ve asit de şeker çözeltisine katılarak karışım karıştırılarak kaynatılır.
Kitle belirli bir kıvama erişince (kazandan alınıp soğutulan bir miktar örnek parmaklar arasında yuvarlanıp parmaklar açıldığında örnek iki parmağa birden yapışıp uzamadığı, şeklini koruyarak parmaklardan birinde kaldığı zaman) ateşten indirilip nişastalı tahta tablalara dökülür.12-24 saat tablalarda bekletilip dinlendirilir. Sonra üzerine hindistan cevizi yada pudra şekeri ve nişasta karışımı dökülerek, mermer tezgahlar üzerinde, istenen büyüklük ve şekilde kesilip pudra şekeri ya da hindistan cevizine bulanarak ambalajlanır..
Yaşamda Lokum
Lokum... Söylendiğinde insanın suratında tatlı bir tebessüm çıkmasına neden olan, bazen sevdiğimiz/hoşlandığımız kişi, ve eşyalarla benzeştirdiğimiz, Eurovison'da şarkısı ile temsil edildiğimiz, bir damat adayının muhtemel gelin ailesinin evine, elinde bir kutu dolusuyla ilk gidişinde, bazense bir cerrahımızın dünya tıp literatürüne geçirdiği ünlü bir estetik cerrahi tekniği, iki dudak hareketi arasına saklanmış o sihirli sözcük: Lokum... Üstelik rüya yorumlarında bile geçiyor. Rüyasında lokum yediğini gören kısa sürede sevinçli bir haber alır, bir paket alanın istediği gibi bir hayatı olur, ikram eden kimse ise başkalarını sevindirir. Neden ona 'boğaz rahatlatan' dendiğine hiçte şaşırmamak gerek. Bir nevi ilaç gibi.
Bildiğiniz gibi çok zengin olan Türk mutfağımızda, yiyecek ve içeceklerin sergilenmesi ve ikramı için de pek çok geleneğimiz vardır; fakat lokum söz konusu olunca doğru yönteme pek sık rastlamıyoruz. Günümüzde çok yaygın olmasada, bir kaç yöntem de yok değildir. Bunlardan ilki, sağdaki çekimde kullanılan 'lokumluk' dünya literatüründe geçen ilk orjinal lokumluktur. Söz konusu lokumluk Fransa kralı tarafından özel olarak yaptırtılıp dönemin Osmanlı Padişahına hediye edilmiştir. Diğer yöntem ise bestekarı belli olmayan eski bir İstanbul şarkısından da hatırlayacağınız gibi, mendilin içine lokum doldurmaktır. Şimdilerde 'sade', 'orta' ve 'şekerli' olarak içilen Türk Kahvesi, geçmis zamanlarda 'sade (şekersiz)' olarak içilir, yaninda kahve bitene kadar emilme suretiyle alınan Damla Sakızlı lokum ile kahve zevki katlanırdı.
Sağlıklı besin kaynağı
Lokum doğal ve sağlıklı bir besin kaynağı olup, pek çok yararının olduğu bilinmektedir. Örneğin, proteinli besinler, kullanıldıktan sonra vücutta yakılır ve bunun sonucu üre, ürik asit ve kreatinin gibi atık maddeleri açığa çıkar. Bu maddeler böbrek hastalarında idrarla vücuttan atılamaz ve kanda yükselir. Sade lokum karbonhidrat kaynağı olduğundan, böbrek hastalarınca devamlı tüketilmesi önerilmektedir. Ayrıca, yerelde lokumun hala yara ve çıbana tedavi amaçlı sarıldığı da bilinmektedir.
Türkiye'de yüzyıllardır tüketilen ve Narnia Günlükleri filmi ile de dünyadaki popülaritesi artan lokuma Avrupa pek de yabancı değil.
Osmanlı dönemlerinde önce Balkanlara oradan da Avrupa'nın diğer bölümlerine ulaşan lokum, Winston Churchill ve Napolyon gibi bazı dünya liderlerinin de en sevdiği yiyecekler arasındaydı.
Picasso tadında LOKUM
Son zamanlarda Avrupa'da gündemde olan Türk lokumunu Picasso'nun konsatrasyon olarak kullanmış. Türk lokumu Napolyon'un da vazgeçemediği tatlardan birisiydi.
Avrupa'da lokumun yükselişi
Aslında su, şeker ve nişastadan ibaret bir yiyecek olan lokum, son birkaç haftadır Avrupa'da özellikle İngiltere'de herkesin ilgi odağı oldu. Bunun başlıca nedeni de C.S. Lewis'in romanından uyarlanan bir film. Üstelik İngiliz gazetelerinde Türk lokumunun tarihçesi, tarifleri ve çeşitleri ile ilgili yazılar yayınlandı. Her ne kadar tarihçesinde hatalı bilgiler verilse de Türk lokumu İngiltere'nin dev süpermarketlerinde %200'lere varan satış rekorları kırıyor. Yunanistan'ın, lokumun kendi buluşları olduğuna dair iddialarına da yer veren gazeteler ünlü yazar Dickens'in kitabında da Türk lokumundan bahsedildiğini kaydetmiştir. Hatta daha öncesinde de Napolyon'un en sevdiği yiyeceklerden bir tanesinin Türk lokumu olduğunu, Picasso'nun da lokumu konsantrasyon aracı olarak kullandığını belirtmiştir.
Bizim yıllardır dünya arenasında tanıtımını yeterince yapamadığımız Türk lokumu Disney filmleri sayesinde bir anda dünya gündemine oturuverdi. Oysa lokum, yüzyıllardır bizim kültürümüzde yaşayan bir besin. Öyle ki lokumun; sade, fındıklı, Antep fıstıklı, cevizli, bademli, Hindistan cevizli, portakallı, gül yapraklı, çilekli, limonlu, naneli, vanilyalı, zencefilli ve daha pek çok çeşidi bulunmaktadır. Hayatımızda kimi zaman "...Üsküdar'a gider iken bir mendil buldum,/ Mendilimin içine de lokum doldurdum./ Kâtibimi arar iken yanımda buldum..." nağmeleriyle yer bulan lokum, kimi zaman da damat adayının kız beğenmeye giderken şık bir kutu içinde buluverir kendini.
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Toyota SUPRA -- 9 Mayıs 2008; 15:30:50 >
-
quote:
Orjinalden alıntı eggy13
...
Ve gönül Tanrısına der ki
Pervam yok verdiğin elemden
Her mihnet kabulüm
Yeter ki gün eksilmesin penceremden
CAHİT SITKI TARANCI
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Oriental -- 9 Mayıs 2008; 15:37:36 >
-
İLK OSMANLI ELÇİSİ İFTARINI FRANSIZ KADINLARI YÜZÜNDEN ZOR BELA AÇIYORDU
Osmanlı Devleti ilk elçi ünvanıyla Yirmisekiz Mehmet Çelebi'yi 1720 yılında Fransa'ya göndermişti...
İlk elçimizin Fransaya gelmesi Fransada oldukça ses getirmiş,Elçilik heyetinin üzerinde ki kıyafetler bile o zamanın Avrupa Modasını özellikle de Fransız Modasını etkilemişti...
Zengin kısmı simgeleyen Aristokrat mensubu insanlar,asiller Osmanlı Heyetinin giydiği elbiselerin aynısını kendilerine diktirmişlerdi...
Yirmisekiz Mehmet Çelebi Fransa'da kaldığı süre içerisinde orada yaşadıklarını birebir yazarak tarihe önemli bir kaynak hediye etmişti...
Bu kaynak daha sonra Padişaha sunulmuş,en sonda da yayınlanmıştı...
Bu sefaretnamenin içinde oldukça ilginç bilgiler yeralmaktaydı ki,bunların belkide en enteresanı Elçilik heyetinin iftar ve teravih namazı saatlerinde onları meraklı gözlerle her gün izleyen Fransız kadınlarının hali olmuştu...
Şimdide bu olayı gelinde Yirmisekiz Mehmet Çelebi'nin aynen yazdıklarından aktararak dinleyelim....
“Bu esnada Ramazan-ı Şerif geldi, oruç tuttuk ve giceleri cemaate Teravih namazı kıldırdık. Bu esnada Merşal gelüp ayan ve ekabirden selam getürüp ‘Rica ve niyaz ideriz ki, hanımlarımız gelüp iftar eyledüğünüzü ve yemek yedüğünüzü seyretmek isterler. Eğer ki izniniz olursa cümlemizi sevindirirsiniz ve belki Kralımız dahi hazzeder’ dediler. Çaresiz kalup: ‘Elimizden ne gelür, hoş geldiler, safa geldiler’ dedik, gitti. Anı gördüm ki akşama yarım saat kaldıkda bir iki yüz avret, altın ve ziynet içinde ve elmaslara batmış halde gelüp, karşu be karşu sandalyelere oturdular. Güya konağımız kadınlar evine dönüp doldu, taştı. Sonra etrafımızda olanlardan dahi iznimizi haber alanlar bir taraftan gelmede. Birkaç bin kadın içinde kaldık. Sanki düğün evine döndü. Hele her ne hal ise bu azabı çeküp iftar ettük ve yemek yedük. Bunlar, teravih kıldığımızı ertesi günü haber almışlar. Yine iftara yarım saat kalınca bir iki bin avret kızlar çıkageldiler. Her biri şekerleme ve çörekler getirdiler. İftar ve taam eyledik. Bunlar gitmezler, saat üçe varınca otururlar. Meğer bunlar namazı beklerler imiş. Çare yok, abdest alup namazı kıldık. Tekrar izin istediler. Her gece gelüp iftar ve taam ile namazımızı temaşa etmek için yalvarır oldular, izin verdük. Cemaatle oturup gece Teravihi tamam eda idüp ilahiler ve tesbihlerle bütün kadınlar bizi seyretti ve hayran oldular.”
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Oriental -- 9 Mayıs 2008; 16:04:59 >
-
adam çok yakışıklıymış demek ki 
sağol teşekkürler paylaşım için magnum -
quote:
Orjinalden alıntı: eggy13
adam çok yakışıklıymış demek ki
sağol teşekkürler paylaşım için magnum
Rica ederim eggy kardeşim...
-
quote:
Orjinalden alıntı: eggy13
BOĞAZ RAHATLATAN TATLI LOKUM RAHAT UL-HULKÜM
Naptın sen lokum kırizim geldi bunları görünce
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Çöl Gezer -- 9 Mayıs 2008; 16:35:53 >
-
Çok güzel paylaşımlar ellerine koluna sağlık... -
EKSİK OLAN İKİ CİLDİ BULMAK İÇİN TAYİNİNİ YEMENE ÇIKARTMAYA KALKIŞMIŞTI
18. yüzyıl sonlarında yaşamış ve bugünkü İstanbul Millet Kütüphanesi’nin kurucusu olan Ali Emiri Efendi’nin bir bibliyoman(kitap hastası) idi.
Elinde bulunan güzel bir Arapça kitabın kendisindeki noksan olan ikinci cildini temin etmek için,mevcut olduğunu öğrendiği Yemene tayinini çıkartmak istemişti.
Bazı insanlar vardır doğdukları yerlerin yüz akıdırlar. Bu insanlar sadece yaşadıkları zaman değil, öldükten sonra da eserleriyle, yaptıkları güzel işlerle hayırla yad edilirler.
1857 yılında Diyarbakır’da doğan Ali Emiri Efendi de işte bu insanlardan biridir. Ailesi Diyarbakır’ın köklü ve aydın bir ailesi olup, seyyid ve şerif soyundan gelmektedir.Diyarbakır’ın ünlü şairlerinden Saim Mehmet Emiri Çelebi’nin torunlarından Seyyid Mehmet Şerif Efendi’nin oğludur. İyi bir öğrenim görmesinde ve yetişmesinde ailesinin büyük rolü olmuştur. İlk öğrenimini Sülûkiyye Medresesi’nde tamamlamıştır.
Amcası Fethullah Feyzi Efendi’den ve büyük amcası Şaban Kâmil Efendi’den alet ilimleri ve hat dersleri , Şirvan Kaymakamı olan dayısından Farsça dersleri aldı. Kısa zamanda Arapça ve Farsça’sını ilerletti. Bu arada eski tarzda şiirler kaleme almaya başladı. Küçük yaştan itibaren okumaya ve öğrenmeye olan merakı yaşamı boyunca da devam etmiş ve hayatının gayesi haline gelmiştir.
1916 yılında büyük bir özveriye bir araya topladığı eserlerle kendisine tahsis edilen Feyzullah Efendi Medresesinde bir kütüphane kurmuş ve bütün ısrarlara rağmen kütüphaneye kendi ismini değil de “Ben bu kitapları Milletim için topladım ve Milletime vakfediyorum “ diyerek kütüphanenin adını “Millet Kütüphanesi “ koymuştur.
Millet Kütüphanesi
17 Nisan 1916 tarihinde kurup 23 Ocak 1924 yılına kadar, yani ölümüne kadar yaşadığı sürede kurduğu kütüphanesinin müdürlüğünü de yapan Ali Emîrî Efendi’nin ölümü üzerine birçok meşhur edebiyatçı ve şair yazı yazmıştır. Ancak O’nu en iyi anlatan, ebedileştiren şiir, şüphesiz Yahya Kemal’in yazdığı şu gazeldir.
Muhtâc isen füyûzuna eslâf pendinin
Diz çök önünde şimdi Emîrî Efendi’nin
-
hocam beni 68. siraya yazarmisin -
OSMANLI PADİŞAHLARI'NIN MENSUP OLDUKLARI TARİKATLAR
Osmanlı Padişahları yüzyıllar boyunca hep bir perspektifle değerlendirildiler...
Ya zalim oldular,ya kelle alan...
Hep öyle düşünüldüler,yazıldılar...
Ama onların iç hayatlarına baktığımızda onların asla öyle olmadıkları,herşeyden ötesi insani zaafiyetlerinin olduğunu bile kimse aklına getirmedi...
Hepsi birer Evliya Statüsünde idi...
Hep bir mesafe çizildi normal insan ile aralarına...
Halbuki bugün bugün bir çok tarihçi bilir ki;Osmanlı Padişahlarının çoğu Padişahlığı,sultanlığı hiç yapmak istememişlerdir...
Mesela Fatih Sultan Mehmet,padişahlığının yerine manevi hocası Akşemseddin'nin bir talebesi olarak kalmağı yeğlediği gibi,Sultan 3.Selimde hep bir Mevlevi Dervişi olarak kalmak istemiş,Mevlevihaneye ait defteride genelde Sultan Selim olarak değil,Derviş diye imzalamıştır....
Şimdi gelinde padişahları bu sefer hayatları boyunca sıkı sıkıya bağlı kaldıkları tarikatlerinin sıralı bir listesini görerek inceleyelim...
Osmanlı Padişahlarının mensup olduğu tarikatlar...
1 — Sultan Osman Gazi — Ahi tarikatı
2 — Sultan Orhan Gazi — Ahi tarikatı
3 — Sultan Murad-ı Hüdavendigâr — Ahi tarikatı
4 — Sultan Yıldırım Bayezid — Zeyniyye tarikatı
5 — Çelebi Sultan Mehmet — Zeyniyye tarikatı
6 — Sultan ikinci Murat — Bayramiyye tarikatı
7 — Sultan Fatih Mehmet — Bayramiyye tarikatı
8 — Sultan Bayezid Veli — Cemaliyye tarikatı
9 — Sultan Yavuz Selim — Sünbüliyye tarikatı
10 — Sultan Kanunî Süleyman — Gülşeniyye tarikatı
11 — Sultan Sarı Selim — Halvetiyye tarikatı
12 — Sultan Üçüncü Murat — Uşakiyye tarikatı
13 — Sultan Üçüncü Mehmet — Halvetiyye tarikatı
14 — Sultan Birinci Ahmet — Celvetiyye tarikatı
15 — Sultan Birinci Mustafa — Celvetiyye tarikatı
16 — Sultan Genç Osman — Celvetiyye tarikatı
17 -- Sultan Dördüncü Murad — Celvetiyye tarikatı
18 — Sultan Birinci ibrahim — Halvetiyye tarikatı
19 — Sultan Avcı Mehmet — Halvetiyye tarikatı
20 — Sultan ikinci Süleyman — Halvetiyye tarikatı
21 — Sultan ikinci Ahmet — Halvetiyye tarikatı
22 — Sultan ikinci Mustafa — Halvetiyye tarikatı
23 — Sultan Üçüncü Ahmet — Cerahiyye tarikatı
24 — Sultan Birinci Mahmut — Halvetiyye tarikatı
25 — Sultan Üçüncü Osman — Raufiyye tarikatı
26 — Sultan Üçüncü Mustafa — Cerahiyye tarikatı
27 — Sultan Birinci Abdülhamit — Nakşibendiyye tarikatı
28 — Sultan Üçüncü Selim — Mevlevi tarikatı
29 — Sultan.Dördüncü Mustafa — Nakşibendiyye tarikatı
30 — Sultan İkinci Mahmut — Cerahiyye tarikatı
31 — Sultan Abdülmecit — Cerahiyye tarikatı
32 — Sultan Abdülaziz — Bektaşi tarikatı
33 — Sultan Beşinci Murat — Bahaiyye tariki (Mason)
34 — Sultan İkinci Abdülhamit — Şazeliyye tarikatı
35 — Sultan Mehmet Reşat — Mevlevi tarikatı..
36 — Sultan Mehmet Vahdettin — ? -
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Oriental -- 9 Mayıs 2008; 18:30:26 >
-
BİR HÜKÜMDAR'IN SEVİNÇ GÖZYAŞLARI
Tarih:18 Mart 1915...
Yer:Çanakkale...
Her Türk'ün dahası her müslümanın kalbinde farklı bir meşale olarak yanan ve hiç sönmeyecek bir nurun ve onurun ebedi hatırasıdır Çanakkale Savaşları...
Orda verilen mücadele beşeriyet tarihinin en ihtişamlı,en anlamlısı ama en kanlısı olarak tarihlere geçsede Yüce Peygamberimizin(s.a.s.)bile bizzat yol göstererek destek vererek kazanılmış,Mehmet Akif Ersoy'un veciz ifadesiyle,Bedir Savaşı'nda ki şehitler kadar aziz bir destansı savaşın adıdır Çanakkale...
Bu savaş sadece cephede kazanılmış bir zaferle kalmayıp,millete de hem bir moral kaynağı olmuş,hemde gönüllerdeki imanı coşkusunu artırmış galeyena ve heyecana getirmiştir...
Bu heyecanlananlar içinde o zamanın padişahı Sultan 5.Mehmet Reşat da vardır ki;Bu savaşın anısına kendi el yazısıyla bir şiir yazmıştır...
Bu şiiri'nde Sultan Reşadı adeta sevinç gözyaşları akıtırken hisseder insan...
O denli içli,o denli samimi ve gerçekçi bir hüznün son anda aşkı bulmasıyla parıldayan mutluluğunu görürsünüz...
İşte en ufak rütbeli neferinden padişahına varıncaya dek öyle bir destansı hükümdür Çanakkale Savaşı tarihlerde ve sinelerde...
Şimdi gelinde sözü fazla uzatmayalım ve bir padişahın sevinç gözyaşlarına kendi ellerimizle dokunalım...
Şiirin bugünkü hali:
GAZEL-İ HUMAYUN
Savlet etmişti Çanakkale’ye bahr ü berden
Ehl-i İslâmın iki hasm-ı kavisi birden
Lâkin imdad-ı İlâhî yetişip ordumuza
Oldu her bir neferi kal’a-i pulad beden
Asker evlâtlarımın pişgeh-i azminde
Aczini eyledi idrak nihayet düşmen
Kadr-ı haysiyyeti pamal olarak etti firar
Kalb-i İslâm’a nüfuz eylemeye gelmişken
Kapanıp secde-i şükrana Reşad eyleye duâ
Mülk-i İslâmın Huda eyleye daim me’men
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Oriental -- 9 Mayıs 2008; 22:24:38 >
-
Yavuz Sultan Selim Han'ın bir şiirinde dikkat çekmeyen bir şey vardı ama belirteyim dedim:
Sanma sakın, herkesi sen sadıkane yar olur
Herkesi sen, dost mu sandın, belki ol ağyar olur.
Sadıkane, belki ol âlemde bir serdar olur.
Yar olur, ağyar olur, serdar olur didar olur.
Şiirde ayırdığım kısımları yukardan aşağı okuyun, normal şiirin aynısı çıkıyor. -
Çok güzel bilgiler var gerçekten. 
-
beyler geri geldim bende inşaallah 
magnum abimiz geri gelmiş
bende bir site açmayı düşünüyorum osmanlı tarihi konusu inşallah yapabiliriz o zaman hepiniizi bekliyorum siteme
< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Jan!ssaRy -- 10 Mayıs 2008; 11:43:18 >
Ip işlemleri
Bu mesaj IP'si ile atılan mesajları ara Bu kullanıcının son IP'si ile atılan mesajları ara Bu mesaj IP'si ile kullanıcı ara Bu kullanıcının son IP'si ile kullanıcı ara
KAPAT X
Bu mesaj IP'si ile atılan mesajları ara Bu kullanıcının son IP'si ile atılan mesajları ara Bu mesaj IP'si ile kullanıcı ara Bu kullanıcının son IP'si ile kullanıcı ara
KAPAT X
