Toparlanamıyorum..

quote:

Orijinalden alıntı: gandalff

Kardeşim öncelikle başın sağolsun. Diğer çoğu arkadaş gibi ben de çok sevdiğim bazı kimseleri kaybettim, derdini anlıyorum, zor bir şey. Yakın gördüğün kişilerden hâl hatır sormalarını beklemen doğal. Ancak buna alışman lâzım, kimse kimsenin öyle çokta umrunda değil. Bu, onları kötü de yapmıyor iyi de. Yaşam böyle. Aynı dediğin gibi, bir tek anne-baba var karşılıksız sevebilen. Diğer kişilerle de öyle geçinip gidiyorsun işte. İnsanlardan, en yakınlarından bile duyarlılık beklemezsen daha mutlu olursun. Şöyle gör yani, biri duyarlı davranırsa iyi, normal davranırsa normal, kötü davranırsa da kötü. Hiçbir şey yapmamak, arayıp sormamak normal davranmaktır ve normaldir, buna üzülme. Arkandan konuşsalar, kötülüğünü isteseler falan anca can sıkacak bir şey olur bu. Yani diyorum ki arayıp sorsalar, seni düşünseler iyi olurdu ama düşünmüyor olmaları kötü değil, normal.

Senin onları çok düşünmen de kötü bir şey değil, hata yapıyor değilsin. Ama insan başkalarını düşününce doğal olarak karşılık bekler ve bu karşılığı alamayınca üzülür. Sana da olan bu.. hepimize olan bu, üzülüyorsun. Ya böyle devam edeceksin, karşılık alacak ve sevineceksin. Ya almayıp üzüleceksin, veya o seni üzen kişiler gibi, zamanla böyle düşünceli olmayı azaltacaksın. Ya da başkalarından bir şey beklemeden kendin olmaya devam edecek, karşılık bulduğunda da bulmadığında da canını sıkmayan biri olacaksın.

Sen en sevdiğin arkadaşını kaybetmişsin, kim öyle birden toparlanabilir ki bu tür bir durumda? O kadar normal ki böyle hissetmen, hiç kafana takmana gerek yok. Zaten ne olabilirdi ki değil mi? Hemen eskisi gibi hayat dolu olamazsın. Bu bir süreç ve zamanla geçecek. Geçtiğinde de arkasında, eskisinden daha olgun ve derin bir sen bırakacak. Ne yapman gerektiğini zaten biliyorsundur. Zamanla bunları yaparsın, yine olacağına varır her şey.

Ama bak şunu ekleyeceğim, en gerçek şeyin aile olduğunu gördüm diyorsun. Annen baban çok değerli. Onlarla zaman geçir, güldür, mutlu et onları. Babanla yürüyüşe çık, bol su götür kendisine, sağlığına iyi gelecek şeyler araştır-yap, ne kadar güzel olur. Aynısı annen için de geçerli, ilgi duyduğu şeyleri yap onunla tv izleseniz bile yav, yardım falan edersin bazen de. Varya bu, sabahtan akşama kadar en kral muhabbeti olan arkadaşlarla o kafe senin, şu ortam benim diyerek takılmaktan, en yakın dostunla süper bir gün geçirmekten bile daha güzel ve doğru bir şey. Yap bunları yav. Sınavına da güzelce ağır ağır ama sürekli biçimde çalış, iyi bir okula girersin. Giremedin mi? Canın sağolsun, bir şekilde bir şeyler yapacaksın ne de olsa. Ya da yapamasan da, ne var bunda? Zorunda mısın yani? yoo değil. Ama çalışırsan, bunları yaparsan güzel olur. Ama güzel olmak zorunda mı her şey? Hayır değil. İnsansın sen de, makine değilsin. Kafan bozulur yapamazsın, normal bu. Rahat ol hep. Ama rahat olmak zorunda mısın? Kesinlikle hayır :)

quote:

Orijinalden alıntı: gandalff

Kardeşim öncelikle başın sağolsun. Diğer çoğu arkadaş gibi ben de çok sevdiğim bazı kimseleri kaybettim, derdini anlıyorum, zor bir şey. Yakın gördüğün kişilerden hâl hatır sormalarını beklemen doğal. Ancak buna alışman lâzım, kimse kimsenin öyle çokta umrunda değil. Bu, onları kötü de yapmıyor iyi de. Yaşam böyle. Aynı dediğin gibi, bir tek anne-baba var karşılıksız sevebilen. Diğer kişilerle de öyle geçinip gidiyorsun işte. İnsanlardan, en yakınlarından bile duyarlılık beklemezsen daha mutlu olursun. Şöyle gör yani, biri duyarlı davranırsa iyi, normal davranırsa normal, kötü davranırsa da kötü. Hiçbir şey yapmamak, arayıp sormamak normal davranmaktır ve normaldir, buna üzülme. Arkandan konuşsalar, kötülüğünü isteseler falan anca can sıkacak bir şey olur bu. Yani diyorum ki arayıp sorsalar, seni düşünseler iyi olurdu ama düşünmüyor olmaları kötü değil, normal.

Senin onları çok düşünmen de kötü bir şey değil, hata yapıyor değilsin. Ama insan başkalarını düşününce doğal olarak karşılık bekler ve bu karşılığı alamayınca üzülür. Sana da olan bu.. hepimize olan bu, üzülüyorsun. Ya böyle devam edeceksin, karşılık alacak ve sevineceksin. Ya almayıp üzüleceksin, veya o seni üzen kişiler gibi, zamanla böyle düşünceli olmayı azaltacaksın. Ya da başkalarından bir şey beklemeden kendin olmaya devam edecek, karşılık bulduğunda da bulmadığında da canını sıkmayan biri olacaksın.

Sen en sevdiğin arkadaşını kaybetmişsin, kim öyle birden toparlanabilir ki bu tür bir durumda? O kadar normal ki böyle hissetmen, hiç kafana takmana gerek yok. Zaten ne olabilirdi ki değil mi? Hemen eskisi gibi hayat dolu olamazsın. Bu bir süreç ve zamanla geçecek. Geçtiğinde de arkasında, eskisinden daha olgun ve derin bir sen bırakacak. Ne yapman gerektiğini zaten biliyorsundur. Zamanla bunları yaparsın, yine olacağına varır her şey.

Ama bak şunu ekleyeceğim, en gerçek şeyin aile olduğunu gördüm diyorsun. Annen baban çok değerli. Onlarla zaman geçir, güldür, mutlu et onları. Babanla yürüyüşe çık, bol su götür kendisine, sağlığına iyi gelecek şeyler araştır-yap, ne kadar güzel olur. Aynısı annen için de geçerli, ilgi duyduğu şeyleri yap onunla tv izleseniz bile yav, yardım falan edersin bazen de. Varya bu, sabahtan akşama kadar en kral muhabbeti olan arkadaşlarla o kafe senin, şu ortam benim diyerek takılmaktan, en yakın dostunla süper bir gün geçirmekten bile daha güzel ve doğru bir şey. Yap bunları yav. Sınavına da güzelce ağır ağır ama sürekli biçimde çalış, iyi bir okula girersin. Giremedin mi? Canın sağolsun, bir şekilde bir şeyler yapacaksın ne de olsa. Ya da yapamasan da, ne var bunda? Zorunda mısın yani? yoo değil. Ama çalışırsan, bunları yaparsan güzel olur. Ama güzel olmak zorunda mı her şey? Hayır değil. İnsansın sen de, makine değilsin. Kafan bozulur yapamazsın, normal bu. Rahat ol hep. Ama rahat olmak zorunda mısın? Kesinlikle hayır :)